แม้ว่าปัจจุบันเราจะคุ้นเคยกับการดื่มกาแฟสดตามร้านกาแฟเล็กๆ ติดแอร์คอนดิชันเนอร์เย็นชุ่มฉ่ำ หรือคุ้นเคยกับการสั่งกาแฟจำพวก เอสเพรสโซ่ ลาเต้ หรือคาปูชิโน่ อเมริกาโน่ ซึ่งเป็นเมนูพื้นฐานที่ไม่ว่าจะเป็นร้านกาแฟสดที่ไหนก็ต้องมี แต่หากย้อนเวลาจากนี้กลับไปเสียหน่อยสักยี่สิบปี คนรุ่นพ่อแม่เรานั้นน่าจะคุ้นเคยกับร้านกาแฟแบบเรียบง่ายในตลาดนัด สถานที่ซึ่งเป็นที่นัดพบเพื่อปรึกษาหารือหรือวิจารณ์เกี่ยวกับการเมืองในสมัยนั้น
สภากาแฟ หรือร้านกาแฟในตลาดแบบสมัยก่อนนั้นจะไม่มีเมนูเอสเพรสโซ่ คาปูซิโน่หรือลาเต้ คาราเมลแบบที่เราคุ้นเคยเช่นทุกวันนี้ จะมีเพียงกาแฟร้อนเย็น ชานม โอเลี้ยง โอยั้วะ พร้อมปาท่องโก๋ที่ใช้กินร่วมกันอย่างเอร็ดอร่อย โดยที่การเปิดร้านกาแฟและบรรยากาศของร้านในสมัยก่อนนั้น ก็ไม่มีการตกแต่งเป็นพิเศษ เพราะเจ้าของร้านส่วนใหญ่จะใช้พื้นที่ชั้นล่างของบ้านที่ส่วนใหญ่เป็นตึกแถวในการเปิดร้าน หาโต๊ะมาตั้ง เก้าอี้มาวาง เป็นอันเปิดร้านได้ แสนง่ายดาย พิธีรีตองไม่ต้องมาก แต่รสชาติเด็ดถึงใจ เพราะคนสมัยก่อนนั้นขายกาแฟเอาความสุขเข้าว่า ชนิดที่ว่าตัวเองกินอย่างไร ลูกค้าต้องได้กินอย่างนั้น
อุปกรณ์ในการชงชากาแฟสำหรับร้านเหล่านี้นั้นก็มีเพียง (more…)